Vakantie familie Opstals

Op dinsdag 8 mei 2012 is de familie Opstals in Jerevan gearriveerd. Samen gingen we een leuke week tegemoet. O.a een stadsbezichtiging, bezoeken van de projecten en een tripje naar het zuiden van Armenië en lake Sevan stonden op het programma.

Op vrijdag startte onze reis naar het zuiden. Na tussenstops in Khor Virap, een kerkje aan de voet van de Ararat berg, een wijnproeverij in Areni en een bezichtiging aan het beroemde Noravank klooster werd het arme Sisian onze eindbestemming voor die dag. Onze tourguide vertelde ons veel over het Armeense leven, en wees ons op veilige afstand op de grenspost tussen Armenië en Azerbeidjaan die streng bewaakt werd en waar geregeld geschoten werd. Ook vertelde hij dat huizen in deze regio geen eigen water hebben, maar een kraan voor 4-5 huizen, buiten de deur. De armoedigheid raakte ons wel, zo hadden we Armenië nog niet gezien. Natuurlijk zagen we armoede, maar deze mate was erg extreem. Ook in Sisian aangekomen leek alles erg armoedig: slechte wegen, veel werkeloosheid, vervallen huizen. Zelfs ons hotel had niets om te liegen; Even gingen we terug in de tijd en konden we qua interieur wel op bezoek zijn bij onze overgrootouders.

De volgende dag reisde we naar de ‘Armeense Stonehenge’ oftewel Zorats Karer, het prehistorische sterrenkundig observatorium. Daarna hop weer in de taxi en door naar Tatev, waar waarschijnlijk de meest bezochte historische bezienswaardigheid van het zuiden is: het Tatev klooster. Met een 5 kilometer lange kabelbaan over een prachtig groen bebost ravijn kwamen we bij het eeuwen oude klooster. Al hebben we veel kerken en kloosters gezien (de voornaamste bezienswaardigheden in Armenië kunnen we wel zeggen dat Tatev met zijn omgeving toch een van de mooiste kloosters in dit land is.

Uiteindelijk sliepen we een Goris. Een dorpje met 25.000 inwoners, maar wat was het wederom arm. In het dorpje was niet veel te zien, er was slechts één café/ restaurant dus veel keuze hadden we niet. Hoewel de natuur in het zuiden adembenemend is, zijn de verschillen tussen dorp en stad (Jerevan, de enige echte stad in Armenië enorm.
Op de laatste dag voor vertrek van de familie Opstals zijn we nog naar Lake Sevan gereisd. Het enige meer in Armenië, maar wel een van de hoogst gelegen meren ter wereld.

Na een top week, en nadat onze koelkast weer gevuld is met heerlijk Nederlands eten, zijn pap en mam vorige week dinsdag weer vertrokken. Nu we de familie Opstals op het vliegtuig hadden gezet, en Nederland weer even heel dichtbij was, begon ons leven in Armenië weer in zijn normale tempo en hadden we weer tijd en zijn we begonnen aan onze eerste Armeense paardrijles. De komende weken nemen we een aantal lessen met als einddoel een natuurtocht te paard te kunnen maken.

Eenmaal thuis hadden we de poppen aan het dansen. Er waren problemen met de huisbaas, donderdag 10.00 uur moesten we op kantoor van onze hostingorganisatie verschijnen. Er volgde een preek, we werden onderworpen aan de Armeense hiërarchie. Er was geen enkele ruimte voor ons verhaal of voor discussie. Hij (de directeur) beweerde toch al te weten wat we zouden zeggen. De directeur was naar onze mening erg beledigend en erg zwart wit. Het hele probleem waren de foto’s en tekening aan de muur en het feit dat wij onze was binnen droogde (wat volgend hem zeer “sovjet style” was). Na een dag poetsen en ons huis getransformeerd te hebben in een museum was alles weer in orde.

En om het lekker druk te houden, was het tijd om onze vrienden in Tbilisi weer eens te bezoeken en deel te nemen aan het street music festival. Op onze on-arrival en midterm training hebben we veel mensen uit verschillende europese landen ontmoet, die deze dag (bleek later) allemaal aanwezig waren. Dus op vrijdagavond namen we de nachttrein richting Georgië. Een rit van 10,5 uur voor 250 km stond ons te wachten. Na een nachtje slapen (lees: wakker liggen langs een ronkende Armeen) kwamen we fris en fruitig in Tbilisi aan. Het weerzien was fantastisch, gelijk aan het festival en wederom was het een erg geslaagd feest!